2.6. Tradycje polskiego wzornictwa

2.6.1. Okres międzywojenny

Początki nowoczesnego sposobu myślenia o wzornictwie w kontekście kształtowania wyrobów przemysłowych możemy datować na czas odzyskania niepodległości po pierwszej wojnie światowej, czyli czas intensywnego (choć nierównomiernego) rozwoju gospodarki oraz wielkiego zrywu patriotycznego.

Do głosu doszedł, co było zrozumiałe, tradycyjny nurt wzornictwa – narodowo-rodzimy, nawiązujący do ciągłości historycznej, który wykorzystywał motywy kultury ludowej, kultury warstwy szlacheckiej (ziemiaństwa), ale także mieszczaństwa i burżuazji. Równie silne okazały się trendy modernistyczne, radykalnie zrywające z dotychczasową tradycją (grupa „Blok”) lub w sposób w sposób łagodniejszy, odpowiadający potrzebom rodzącego się mieszczaństwa i burżuazji, stylizujące przestrzeń i przedmioty (Art-Deco).

W okresie międzywojennym po raz pierwszy pojawiły się trendy funkcjonalne, zwrócono uwagę na ergonomię przedmiotów, powstało, coś co dziś można by określić jako wzornictwo oparte na wiedzy. Powstały multidyscyplinarne zespoły projektantów, inżynierów, naukowców, które opierały się w pracy na wynikach badań empirycznych. Przykładowym efektem takiej współpracy może być wyprodukowana w Fabryce Lokomotyw w Chrzanowie lokomotywa Pm 36-1, szczytowe osiągnięcie polskiej myśli konstrukcyjnej i wzornictwa przemysłowego w technice kolejowej lat międzywojennych, czego dowodem był złoty medal przyznany Polsce za ten parowóz w 1937 r. na Międzynarodowej Wystawie Sztuki i Techniki w Paryżu.


poprzedni rozdział